Szpilki na potwierdzenie zamówienia

Toledo, Kastylia-La Mancha 

 

Łatwo jest się zgubić w plątaninie wąskich uliczek toledańskiej starówki. Obudowane wysokimi fasadami kamienic są niczym długie korytarze z wiecznym cieniem. Choć byście byli z natury zawsze pragnący słońca, gdy przychodzi lato, błogosławicie ten cień.

Maryjna kapliczka ze szpilkami

przy ulicy Alfileritos 

O ulicy Alfileritos mówią, że to najstarsza ulica miasta, lecz opowieści w Toledo snuje się wiele. Przy ulicy Alfileritos jest kapliczka. W niszy wyciętej w ścianie domu tkwi obraz Matki Bożej z sercem przebitym siedmioma mieczami. Przy obrazie wazony z kwiatami stawiają opiekuni kapliczki. Pod obrazem szpileczki - we wszystkich ich odmianach - składają samotne panny. W oczekiwaniu na zmianę w swym stanie cywilnym ciągną cienistymi korytarzami toledańskiej starówki, by przed maryjnym obrazem w małej kapliczce ofiarować szpilki: wyciągniete z włosów, z paska od spódnicy, z przepastnego dna torebki. Robią tak, ponieważ legendy głoszą, że warto.

Niegdyś pewna dama, w podziękowaniu za wylecznie z infekcji po ukłuciu igłą co dnia składać miała przed obrazem Marii szpilkę. Pannę tę dzień w dzień obserwował z daleka pewien kawaler, ciekawy, czy wiernie twać będzie w swej dziękczynnej praktyce. Ona stała była w swym postanowieniu. On ponoć się z nią wkrótce ożenił. 

Inna dama, której narzeczony musiał ruszyć na wojnę, zamiast zalewać się łzami, postanowiła się modlić. Obiecała spędzać na modlitwie dzień i noc, prosząc, by miecze wroga nie dosięgły ukochanego. W zmęczeniu spopielił się jej rozgorzały niepokój i pojęła, że trudno będzie dotrzymać pochopnie złożonego przyrzeczenia. Nakazała wtedy czuwającym przy niej służącym, by kłuli ją szpilką, gdy tylko zauważą, że zasypia na modłach.

W duszną, letnią noc, przy kawiarnianym stoliku w ciasnym patio, pewni znajomi z Toledo tworzyli na poczekaniu praktyczny przewodnik pełen wskazówek, gdzie jeść i gdzie pić, kończąc go anegdotą, której bohaterami byli oni i kapliczka przy ulicy Alfileritos. 

Ona przyjechała z przyjaciółkami na weekend do Toledo. Ofiarowały przed maryjnym obrazem szpileczki. Tradycyjne reguły tego niebiańskiego “zamówienia” głoszą: jaki kolor czubka szpilki, taki kolor włosów przyszłego ukochanego. Ona miała przy sobie jedynie szpilkę z zielonym łebkiem. Jego głowę już od tygodnia zdobiła zielona czupryna, bo nałożona na włosy farba “do pierwszego mycia” trwała jak wyrzut sumienia po wariacko świętowanych urodzinach. Są ze sobą dziesięc lat od tego wieczoru, gdy ona pozbyła się szpilki z zielonym łebkiem, a on cierpiał z powodu fałszywych obietnic producenta farby do włosów. 

Przemierzając plątaninę wąskich uliczek toledańskiej starówki, choć się wie, gdzie chce się iść i choć zna się drogę, koniec końców trafia się do celu przez przypadek. Czytając paplaninę przewodników, choć się wie, że nie starczy uporu, by brnąć w tę nudę i choć ma się pewność, że już nic ciekawego się w nich nie znajdzie, koniec końców zachwyca jakieś bajdurzenie. Choć byście byli z natury jak najbardziej sceptyczni, gdy zmęczy chaos dat i faktów – błogosławicie legendę. I czasem – być może przez przypadek – staje się ona prawdziwsza niż zapewnienia na opakowaniu farby do włosów.

W cieniu, przy pomniku Cervantesa

 

Przed katedrą

Przy dawnym meczecie

na biegnącej pod górę

ulicy Cristo de la Luz

POST SCRIPTUM

Toledo leży blisko Madrytu (71 km). Ze stolicy dostaniesz się więc do Toledo łatwo i szybko. Jeśli chcesz się dowiedzieć, jak tam dotrzeć: samochodem, autobusem lub pociągiem, zaglądnij na stronę lokalnej informacji turystycznej.

Na stronie tej znajdziesz również plan miasta (przydatny, np. przy poszukiwaniu hotelu). Będąc już na miejscu, możesz poprosić w biurach informacji turystycznej o wydrukowaną na papierze, darmową mapę toledańskiej starówki.